Art. 17.2.f VATD wyłącza z pojęcia WDT wyłącznie sytuacje, gdy towary przemieszczone z państwa A do państwa B wracają następnie do pierwotnego kraju wysyłki. Przepis ten musi być interpretowany ściśle. Jeżeli towary nie wróciły do PC wysyłki, wyłączenie nie może znaleźć zastosowania.

Nie można odmówić prawa do stawki 0% dla WDT z tego powodu, że nabywca nie był zarejestrowany dla celów VAT oraz dostawca nie wykazał autentyczności podpisów nabywcy (w sytuacji gdy organ podatkowy pierwotnie zaakceptował prawo do zastosowania stawki 0%).

Nie można odmówić zwolnienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdy dostawca nie przedstawił (nie wskazał) numeru identyfikacyjnego VAT w innym kraju członkowskim podmiotu, do którego przemieszczane są towary.

Można oczekiwać gromadzenia przez dostawcę odpowiednich dowodów swoich dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jakie powinny to być dowody zależy od wszelkich okoliczności danej sprawy. W tym również od prawdopodobieństwa oszustwa nabywcy.

W transakcji łańcuchowej 3 podmiotów, jeżeli najpierw następuje sprzedaż przez 1. podmiot dla 2., a natychmiast potem sprzedaż przez 2. podmiot dla 3., a następnie dopiero towar jest wywożony do państwa 3., to wówczas pierwsza dostawa (sprzedaż) nie może korzystać ze zwolnienia (stawki 0%).

Nie można odmówić zwolnienia WDT tylko na tej podstawie, że nabywca nie jest zarejestrowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Nie można odmówić zwolnienia z tytułu importu i następującej dostawy wewnątrzwspólnotowej (procedura celna „42”) z tego powodu, że oszustwo podatkowe zostało dokonane na kolejnym etapie obrotu, w innym państwie członkowskim.

Jeżeli, zgodnie z przepisami krajowymi, podatnik wybrał stosowanie systemu VAT-marża dla nabyć towarów od artystów, to wówczas nie można odmówić stosowania tego mechanizmu z tego powodu, że nabycie nastąpiło w ramach WDT.

Jeżeli wywóz towarów miał miejsce, nie można pozbawić podatnika zwolnienia z VAT, chyba że zostanie wykazane, że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że dostawy były częścią oszustwa popełnionego przez nabywcę oraz że podatnik nie podjął wszystkich dostępnych dla niego racjonalnych środków w celu uniknięcia tego oszustwa.